Jeśli ktoś myśli, że kuchnia francuska jest skomplikowana, niech zaprzyjaźni się z Davidem. Pracownik korporacji prawie dekadę temu rzucił przewidywalne życie w open space i zaczął gotować. Efektami pasji dzieli się na warsztatach, w telewizji i najnowszej książce.
Coś francuskiego to pełna koloru opowieść o miłości do jedzenia. Są w niej dziecięce wspomnienia, smaki poznawane w podróżach i przepisy zaostrzające apetyt. David Gaboriaud kuchnię francuską przedstawia w nonszalanckim stylu. Gotuje barwnie, czerpiąc z klasyki, ale nie ma w tym przesadnej wytworności. Jest za to sporo uwodzicielskiego uśmiechu i przekonania, że jedzenie jest ważne bez względu na miejsce i czas, który na nie mamy.
Przepisy są odzwierciedleniem charakteru autora. Wyjęte zostały ze konwencjonalnego porządku. Początek jest smakach dzieciństwa, które otwiera deska serów. Siedem francuskich klasyków podanych z dobrym chlebem, winem i konfiturami. To propozycja do ułożenia w kwadrans i serwowania według potrzeb. Może być daniem głównym albo pojawić się na stole tuż po nim. Autor jedynie sugeruje i zachęca do eksperymentów.
Mnie przekonał do cienkiej tarty z jabłkami, takiej pieczonej na gotowym cieście francuskim. Na zdjęciu do jej upieczenia zachęcają złocące się od karmelizowanego cukru owoce i pewność, że w tej prostocie jest wszystko, czego czasem trzeba na leniwe popołudnie. W rubryce z dzieciństwa są też między innymi biszkopty, magdalenki czy tartaletki z truskawkami.
Do deserów zresztą David wraca też w finale oferując cały rozdział im poświęcony. Tam pojawia się dużo czekolady, są naleśniki i ciasto z niespodzianką. Kucharz podróżuje w tej książce, jak w życiu. Opowiada więc o swoich smakach świata namawiając do smażenia frytek z polenty i zdradza, że marzy o mieszkaniu w Prowansji, którą podziwia za szacunek do kuchni. W swojej serwuje tapenadę z oliwek, grillowane śledzie i aioli z warzywami. Ja dałam się skusić na prowansalskie naleśniki z cieciorki obsypane tymiankiem.
Potem są jeszcze pomysły na ryby i owoce morza, a po nich kolacyjny francuski układ, czyli przystawki, dania główne i wspomniane desery. W tym pierwszym zachwyca mnie szpik kostny, o którym David pisze, że jest masłem bogów. W Polsce trudno go dostać, dawno temu wypadł z obiegu i trzeba mieć sztamę z zaufanym rzeźnikiem, żeby zorganizował pożądaną porcję. We Francji szpikiem karmią już małe dzieci, bo sporo w nim witamin, żelaza i kwasów omega 3. David go piecze klasycznie w piekarniku, doprawia płatkami soli, natką pietruszki i sokiem z cytryny.
Coś francuskiego jest z miłością, z pasją i ze smakiem. To książka nie tylko do gotowania, ale i poczytania. Dzięki niej pojawia się pokusa podróży do Francji. Książkę możecie ją kupić w dobrej cenie w internetowej księgarni BookMaster, do czego zachęcam.
CoÅ› francuskiego
David Gaboriaud
Wydawnictwo Pascal, 2017Â