Z bobem zawsze jest tak samo. Ten premierowy smakuje nie do nasycenia. Soczysty, świeży, potrzebuje zaledwie kilku chwil we wrzątku. Im go więcej, tym mniejsze ma wzięcie, bo zaczyna mu brakować chrupkości i początkowej delikatności.
By jednak nie marnować sezonu, na finał bób można zmienić w kremową zupę. Charakteru doda mu zdecydowanie por, a gęstości ziemniaki. Tymianek właściwie doprawi, a pełny talerz nasyci.
Tęsknię za bobem cały rok. Niby można go mrozić, ale przecież to już nie to samo, co oczekiwanie na jego czerwcowe pojawienie. Zawsze o tej porze zadaję na targu natrętne pytania: Po ile dziś bób, kiedy będzie tańszy. Te pierwsze ziarna lubią się cenić. 20 złotych za kilogram, szaleństwo, więc nie ulegam. A przynajmniej nie w nadmiarze. Cierpliwie zaglądam do skrzynek kolejnego dnia, i następnego też. Cieszę się, gdy widzę, że cena spada w dobrym kierunku. Lubię bób bez skórki, ugotowany al dente, okraszony masłem. Urok letnich wieczorów.
Podsłuchałam w kolejce, że najlepszy jest z koperkiem i kefirem. Przepis zanotowany w głowie starszego pana sięgał jego sielskiego dzieciństwa. W moim bób zrywało się u babci w ogródku. Zwisał z cienkich łodyg podpieranych drewnianymi belkami. Obradzał zawsze obficie, nigdy nie było go za mało. Zawsze dosyć. Jak teraz.
Teraz, gdy jest w dobrej cenie nie boję się z nim eksperymentować. Sałatka przywołuje moje późniejsze wspomnienia, hiszpańskich podróży. W barach tapas w Maladze, Granadzie i Barcelonie bób jest czymś w rodzaju drobnej przekąski, zawsze w towarzystwie. U mnie z boczkiem, szalotką, dla koloru i wyrazistości papryczką. I świeże zioła, Dużo świeżych ziół, bo żal nie wykorzystywać ich aromatu. Wyszło sycąco i inaczej. Zdecydowanie polubiłam tę wersję bobu:) Takie moje BB:)
