Aronia jest nieprzyjemna przy pierwszym spotkaniu. Choć urzeka wyglądem, smakiem rozczarowuje. Za dużo goryczy, ta przeszywająca nieznośnie ciało cierpkość. Trzeba naprawdę sporej wyobraźni, by uwierzyć, że ten owoc potrafi zrobić dobre wrażenie. A jest to możliwe, gdy podarujemy aronii drugie życie, w soku albo konfiturze. Nabiera zupełnie innego wyrazu pod wpływem temperatury. Uwierzyłam w te opowieści snute przez właścicieli ogromnego sadu i zabrałam własnoręcznie zerwane owoce do domu. Z części zrobiłam sok, pozostałe zmieniłam w wyśmienitą konfiturę. Choć jesień jeszcze przed nami, ja już każdego ranka dodaję łyżeczkę aronii do herbaty. I żałuję, że zrobiłam tylko kilka słoików tej słodyczy. Jeśli więc macie pod ręką aronię, nie wahajcie się, by jej użyć:)
Moją aronię połączyłam z odrobiną cynamonu i gruszki. Szykowałam ją na chłodne wieczory, a to przecież ulubione smaki jesieni.
Składniki:
- 3 gruszki
- łyżka cynamonu
- 0,5 kg cukru
- sok z cytryny
Aronię umyć, osuszyć, wsypać do garnka z grubym dnem lub woka, zasypać cukrem i smażyć na niewielkim ogniu aż owoce zmiękną i staną się szkliste. ( co najmniej godzinę) Gdy owoce zgęstnieją dodać sok z cytryny, cynamon i starte gruszki. Wymieszać i smażyć kolejną godzinę. Gorącą i bardzo gęstą konfiturę przełożyć do wyparzonych wcześniej słoików. Pasteryzować. ( słoiki włożyć do garnka z gorącą wodą i gotować kwadrans) Po wyjęciu z wody, każdy słoik odwrócić do góry dnem i pozostawić do ostygnięcia.
Jeśli konfitura będzie zjedzona w ciągu kilku dni, nie trzeba jej pasteryzować. Po otwarciu należy przechowywać w lodówce przez kilka dni.
Sernik pieczony jest kąpieli wodnej i wychodzi z niej bardzo spójny, gładki i wilgotny, a do takich słabość mam największą. Kolor zdecydowanie wrześniowy. Co do dyni, myślę, że trudno ją w masie rozpoznać. Niby jest, a jednak nie dominuje. Nadaje niewątpliwie sernikowi wyrazu.
