Przez lata zapomniałam o istnieniu kaszy manny. Przypomniała mi koleżanka i to na tyle skutecznie, że zaraz po pracy poszłam do sklepu by ją nabyć. Po przyjściu do domu mój wzrok przykuły pomarańcze. Muszę przyznać, że to był trafny wybór. Dzięki nim kaszka nie jest mdła, a pomarańczowy smak zwiastuje zbliżające się święta.
Najpyszniejsze naleśniki są w Paryżu. W każdej uliczce można natknąć się na niewielkie stoiska z ogromnym wyborem crepsów. Mają konsytencję przezroczystego arkusza papieru. Są delikatne i uzupełnione rozmaitymi dodatkami. Najbardziej widowiskowo wyglądają te płonące, polane wcześniej odrobiną pomarańczowego likieru. Moja śniadaniowa wersja jest zdecydowanie spokojniejsza. Dzięki granatom i cytrynie bardzo orzeźwiająca i energicznie nastawiająca do czekającego nas dnia.
Niedawno powiększyłam swoją kulinarną biblioteczkę o 5 nowych pozycji. Przeglądając "30 minut w kuchni" Jamiego Olivera od razu zwróciłam uwagę na przepis na tartaletki pomarańczowe, przede wszystkim na nieco inne wykorzystania ciasta francuskiego.Połączenie pomarańczy i cynamonu to świetna kompozycja, która sprawiła, że niezwłocznie postanowiłam ja wypróbować. Przepis okazał się strzałem w dziesiątkę - tartaletki pomarańczowe przygotowuje się szybko a efekt końcowy jest wyborny.
Flan poznałam dopiero w czasie ostatniej wizyty w Hiszpanii. Wcześniej zachwycałam się cremem brulee i nie widziałam dla niego konkurencji. Ponieważ jednak przywiozłam sobie specjalne foremki, w których Hiszpanie przygotowują ten jeden ze swoich ulubionych deserów, nie miałam wyjścia i musiałam wprowadzić flan do mojej kuchni. Najprzyjemniejsza w przygotowaniu jest zabawa z karmelem. Bardzo lubię tę chwilę, gdy cukier powoli się rozpuszcza i tworzy złotą masę.
Te tartaletki powstały dlatego, że miałam w lodówce otwartą puszkę brzoskwiń i żółtka, które zostały po pieczeniu bezy. Sama się nimi nieskromnie zachwyciłam, bo po wyjęciu foremek z piekarnika zapachniałało latem w mojej kuchni. Esencjonalny krem delikatnie nasącza kruche ciasto, a brzoskwinie wyrównują poziom słodyczy. Najlepsze są jeszcze ciepłe, popijane gorącą zieloną herbatą.
Pana cotta, jak prawie wszystko we włoskiej kuchni, może mieć wiele odmian. Nie zmieniają się tylko dwa składniki - śmietana, od której deser zaczerpnął nazwę i żelatyna, która ją scala. Resztę można dobrać wśród tych dodatków, na które ma się ochotę najbardziej. Ja cenię klasykę - mocno waniliową nutę i gorzką czekoladę. W tej wersji polecam.
Jedni wolą galaretki, inni budynie, a ja od zawsze wybieram kisiel :) Pamiętam, jak w dzieciństwie mama robiła mi zawsze gotowy z tartym jabłkiem. Jeśli nachodzi mnie ochota na coś słodkiego, najczęściej robię ten deser, bowiem zawsze mam wszystkie składniki pod ręką. Przygotowanie samodzielnie kisielu trwa tyle samo, co zrobienie go z torebki, a mamy pewność, że ma naturalny aromat i kolor.