Po kilku miesiącach przerwy powracam do pieczenia chleba. Zmobilizowałam się, po przejrzeniu nowej książki. Ten przepis po prostu wpadł mi w oczy i wiedziałam od razu, że go upiekę. Do jego wypieku nie potrzeba maszyny, miksera, wystarczy miska, drewniana łyżka, keksówka i piekarnik. Rzeczy niemożliwe stają się czasem możliwe, a pieczenie chleba to naprawdę nic skomplikowanego.
Pana cotta, jak prawie wszystko we włoskiej kuchni, może mieć wiele odmian. Nie zmieniają się tylko dwa składniki - śmietana, od której deser zaczerpnął nazwę i żelatyna, która ją scala. Resztę można dobrać wśród tych dodatków, na które ma się ochotę najbardziej. Ja cenię klasykę - mocno waniliową nutę i gorzką czekoladę. W tej wersji polecam.
Lubię takie dania, które można wcześniej przygotować, a po powrocie do domu tylko wstawić do piekarnika i bez niepotrzebnego zniecierpliwienia szykować talerze. Ten soczysty kurczak spełnia te oczekiwania. Skąpany w miodowej marynacie po upieczeniu ma delikatnie karmelizowaną warstwę. Rozmaryn i czosnek dodają mu pożądanej ostrości. Zaskakująco dobrze smakuje także, gdy już całkowicie wystygnie.
Też czasem tak macie, że potrzebujecie słodkiego w tej chwili? Mnie często dopada taka myśl i wówczas idę po ratunek do kuchni zrobić coś na szybko, bowiem nie jem gotowych słodyczy. Zwykle na półce w lodówce mam ciasto francuskie, które czeka do zużycia w razie nagłej potrzeby. Przede wszystkim nie trzeba nic miksować, przygotowanie czegoś słodkiego trwa chwilę. I oto chodzi w takich momentach.
O tym, że jestem fanką absolutną rukoli już wspominałam. Ponieważ znudziły mi się dodatki w postaci sera czy łososia do niej, szukałam nowych inspiracji. Kompozycja powstała w kuchni, jak to często bywa - przypadkowo. W lodówce czekała otwarta puszka z brzoskwiniami, które trzeba było zużyć. Przejrzałam przepisy i trafiłam na bardzo przyjemne połączenie ziołowo-owocowe, w którym jednak nie zabrakło sera.
To już chyba można nazwać nałogiem. Jak myślę ostatnio o jedzeniu, to myślę o dyni i kolejnych jej odsłonach. Mam wrażenie, że przede mną nadal jest cała karta dań do wypróbowania. Dlatego na obiad zrobiłam znowu dynię - tym razem tagliatelle z dynią z serem pleśniowym. Smak nie do odgadnięcia, słodką nutę dyni doskonale przełamuje ser pleśniowy.
Ostatnio mimowolnie uczestniczę w odkrywaniu hiszpańskich walorów. Ten przepis trafił do naszego domu od Carmen, która pochodzi z Madrytu i jest oburzona, gdy słyszy, że do tortillii gotuje się ziemniaki. Nie rozumie też jak można jeść tak sycącą mieszankę na śniadanie. Zgodnie z tradycją w Hiszpanii tortillę podaje się wyłącznie na obiad albo kolację. Pierwotny, podarowany przepis zawierał tylko ziemniaki i jajko. Carmen dopuszcza ewentualnie dodanie cebuli. Pozostałe składniki znalazły się w tej tortilli na naszą polską odpowiedzialność po to, by ją urozmaicić i wzbogacić wizualne wrażenia. Można je oczywiście pominąć i kurczowo trzymać się oryginału. Tradycyjna tortilla była daniem najuboższych - tanim i na długo zaspokajającym głód. Dziś jest jedną z atrakcji turystycznego menu.
