Zostałam poproszona o ciasto z jabłkami, bo przecież są papierówki w domu. Wyjątkowo nie miałam weny, ale nie mogłam odmówić Mamie :) Byłam tuż przed wyjazdem, więc w grę wchodziło tylko szybkie ciasto z jabłkami. Takie właśnie jest to biszkoptowe ciasto. Jest sycące, "jest co pojeść" (cytat Mamy). I do tego jest smaczne :)
Z filiżanką ciepłej herbaty idealne na jesienną porę.
Jesień obfituje w kulinarne książkowe premiery. Czekam na nie i składam zamówienia korzystając ze swoich październikowych i listopadowych świąt. Niektóre prezenty jednak trafiają do mnie niezależnie od okazji. Tak jest z polecanymi Wam dziś - Wegetariańską Szkołą Gotowania i Smoothie Dietą Koktajlową. Obie z wydawnictwa Jedność zachęcają, wbrew pogodowej aurze, do lżejszego gotowania. Zatem przynosimy z targów i bazarów dorodne warzywa, soczyste owoce, z szaf wyjmujemy miksery albo blendery, by szykować odpornościową zdrowotną ucztę.
Przepisów na nią w obu książkach nie brakuje. Koktajlowa dieta nawet dostosowuje się do zimy i proponuje, jak w jej czasie oczyścić organizm z toksyn i stracić kilogramy. Wegetariańska szkoła gotowania to lekki podręcznik dla kulinarnych laików. Tytułowe "krok po kroku" funkcjonalnie prezentuje się wewnątrz książki i rzeczywiście czytelnik może śledzić każdy ruch noża. Do tego pełen pakiet obrazkowych informacji ułatwiających rozpoznanie konkretnych składników.
Pierwszy raz ośmiornice po galicyjsku zjadłam w Berlinie. Przygotował ją dla mnie znajomy Hiszpan, który pochodzi właśnie z Galicji i jest to danie typowe dla tego regionu. Miałam więc kameralne warsztaty kulinarne :) Ośmiornica po galicyjsku to bardzo proste danie. Wystarczy ośmiornica, ziemniaki, oliwa i słodka papryka. I jeden garnek :) Danie zdecydowanie mi posmakowało i już kilkakrotnie robiłam je w domu.
Simon powiedział mi kilka ważnych rzeczy przy wyborze ośmiornicy.
Jak wybrać ośmiornicę?
W zeszłym roku zrobiłam po raz pierwszy nalewkę z aronii - klasyczną, wytrawną z dodatku soku z cytryny. Wyszła pyszna i nie wiem, gdzie zaginęła ostatnia butelka :) Po nalewce z aronii zostało tylko wspomnienie.
W tym sezonie, w szale nalewkowym, zrobiłam ponownie nalewkę z aronii, nieco inaczej. Musi jeszcze swoje odstać, ale już ma głębszy smak, dzięki korzennym dodatkom. Cynamon, kardamon i wanilia świetnie komponują z aronią. Już teraz nalewka z aronii smakuje znakomicie, dlatego tym bardziej nie mogę doczekać się jej smaku za 2-3 miesiące.
Nalewka z aronii ma też tę zaletę, że robi się ją błyskawicznie. Owoce są zwarte, dzięki temu nie wydziela się w nalewce osad i nie trzeba jej filtrować (co nie jest trudne, ale dość czasochłonne). Zaczynam żałować, że zrobiłam tak mało tej nalewki, chyba jeszcze dokupię aronię, póki jest :)
Składniki:
Zdrowsze od tradycyjnych. Słodkie i pieczone w piekarniku obficie wymieszane ze świeżymi ziołami. Przekąska lub danie główne. Jako dodatek do mięsa też dadzą radę. Nieoczywiste, a może nawet kontrowersyjne? Przyzwyczajenie do tradycyjnej polskiej pyry w tym spotkaniu może się ujawnić i dokonywać porównań. Niepotrzebnie. Batat ma inną konsystencję i zawartość. Z ziemniakiem łączy go w zasadzie nazwa.
Bataty szaleją na bogato, występują w prawie 400 odmianach. Moje frytki są z pomarańczowej, ale myślę sobie, że fioletowa też by dobrze wypadała w piekarniku. Te słodkie ziemniaki mają dobry wpływ na oczy, pamięć. Zapobiegają wielu chorobom. Nic tylko zapraszać je do kuchni. Tak, jak przed laty do Europy przytargał je Krzysztof Kolumb.
Szafranowe risotto często jest mylone z risotto milanese. Różnica polega na tym, że risotto milanese, które zwykle jest dodatkiem do ossobuco (takim daniem podjęli mnie ostatnio Włosi w Mediolanie) jest z dodatkiem szpiku cielęcego.
Ten przepis jest bez szpiku, za to z dodatkiem sezonowych warzyw: (pieczonej) dyni i kwiatów cukinii, które przywiozłam z Mediolanu. Jeśli nie macie kwiatów, możecie je pominąć.
Jak zrobić risotto? Krok po kroku
Risotto można zrobić z dowolnymi dodatkami, zasada jest jednak zawsze taka sama. Ważne, aby użyć odpowiedniego ryżu do risotto: carneroli albo arboria. Zwykły, basmanti, jaśminowy się niestety do tego nie nadają.
Jak mamy już ryż, to po kolei robimy tak:
Jakże ja się cieszę z powrotu kasz. Z tego wyboru, który mam na targowym stoisku. Worków wypełnionych po brzegi i pani, która dla mnie nakłada drewnianą chochlą sypkie ziarenka. Jaglana, biała gryczana, owsiana, perłowa. Rozpasały się na polskich stołach wieki temu, a potem nagle zniknęły niepostrzeżenie. Wyparte przez inne dobrocie, dopiero po latach wracają nieśmiało żądając miejsca w domowym menu. Słusznie domagają się uwagi , bo zalet mają całą paletę, chronią przed infekcjami i leczą.
Kto jeszcze nie uzależnił się na nowo od kasz, niech nadrabia zaległości. Na początek spotkania proponuję zapiekankę z jaglanki, która ma coś w sobie z sernika i wartościowego deseru zarazem. Możecie dorzucić do niej zamiast śliwek brzoskwinie, do cynamonu dodać jeszcze kardamon. W każdym wariancie będzie pysznie, bo kasza jest wdzięczna i lubi mocne towarzystwo.
Dawno temu na wakacjach w Bułgarii zajadałam się pasztetem z brzoskwiniami. Do szkolnej kanapki zawsze domagałam się jabłka. W sałatach mieszam granaty i indyka. Krewetki wspieram mandarynkami. Takie nieoczywiste duety smakują wybornie. Bawię się w swatkę i kojarzę pary. Nie sprawdzam ich charakteru, ufam kulinarnemu instynktowi. Na koncie mam nieudany związek masła orzechowego, limonki i krewetek. W tym trójkącie był jednak tłok. Nic do siebie nie pasowało, efekt połączenia wylądował w koszu.
Zaaranżowanie spotkania mango z szynką nie było już takie ryzykowne. Składniki ułożone na ciepłych grzankach świetnie się porozumiały, pozwoliły dołączyć ostrzejszemu serowi i słodkiemu sosowi. Tu nikt nikomu nie przeszkadza, jest pełna symbioza i moje zadowolenie. Pochłaniam kolejną grzankę dodając sobie porankowej energii. Bo przecież w życiu chodzi o to, by sprawiać sobie drobne przyjemności.
Ta ostatnia niedziela na śniadaniowym targu była obfita. Szwędaliśmy się rodzinnie parkowymi alejkami i szukaliśmy swoich smaków. Na stole przykrytym obrusem w niebieską kratkę mieliśmy ognistą Hiszpanię i aromatyczną Japonię. Słońce dawało to potrzebne wrażenie, że lato wciąż obok, że nie powiedziało ostatniego słowa, więc nie ma sensu chować balerinek do szafy. Kupiłam więc kilka doniczek ze świeżymi ziołami, które powiesiłam jeszcze na balkonie. Musi im tam być dobrze, bo nie marnieją, tylko soczyście rosną, jak szalone.
Bez wahania porywam ich liście, siekam i wypełniam warzywnymi sajgonkami. Patent też podpatrzyłam na targu, z szafy wyciągnęłam ryżowy papier i makaron. Pocięte starannie w cienkie paski warzywa nabierały chrupkości w lodowatej wodzie, a ja walczyłam z idealnym zawijaniem papieru. Najczęściej bez sukcesu - wizualnego, bo ten smakowy był oczywisty. Taka aranżacja pełna świeżości i lekkości przypadła mi do gustu szalenie, tyle w niej dobroci i witamin. Do tego sajgonki nie potrzebują soli, bo ich walorem największym jest dominacja kolendry i mięty. To zioła wzmacniają moc warzyw, wydobywając ich najsilniejsze atuty. Polecam przepis w akcji Cisowianki - Gotujmy zdrowo - mniej soli. Szczególnie teraz, gdy odporność nam spada, a nadmiar soli zdecydowanie szkodzi niż wspiera nas w tych nierównych często zmaganiach z jesiennym przeziębieniem.
Jesienne wzmocnienie potrzebne od zaraz. Wsparcie sił witalnych. Lekarstwo na spadającą odporność. Daję takie ogłoszenie i sama na nie odpowiadam. Koktajlem. Z miękkim awokado, miętą i jabłkiem. Ścieram jeszcze korzeń imbiru i mieszam z mlekiem kokosowym. Wypijam na śniadanie, zerkam na słońce, które wstaje już później niż ja. Takiemu to dobrze, może budzić się leniwie i znikać po kilku godzinach zaledwie. A ja wciąż tyle mam do zrobienia. Czas trwonię na zbieranie kasztanów i bukiety z rubinowych liści, które szeleszczą pod butami.
Po powrocie z parku koktajl czeka w lodówce. Porcją dzielę się z córką, pije łapczywie, a ja cieszę się, że przemycam jej tyle witamin. Polecam ten sposób wszystkim rodzicom, których dzieci nie przepadają za warzywami. W zmiksowanej postaci, z kolorową słomką, w ulubionym kubku zupełnie inaczej smakują.
