Nie ma chyba szybszego obiadu (poza jajecznicą ;) niż makaron. Jak dla mnie makaron jest dobry w każdej postaci, z dodatkiem każdego sosu, choć czym prościej, tym lepiej. Na szczęście coraz rzadziej spotykam się z polewaniem makaronu sosem, zamiast od razu go wymieszać i tak podawać. Może wygląda wówczas nieco gorzej, ale smakuje o niebo lepiej.
Doceniam toskańskie menu za jego prostotę. Tam nie ma wyszukanych form, przesady, a są fantastycznie oszałamiające podnienienie doznania. Te wszystkie aromatyczne zioła, chrupiące warzywa, twardy, a tak lekko poddający się tarce ser. To zdecydowanie moja ukochana kuchnia. I dlatego wciąż szukam toskańskich inspiracji. Tutaj krucha cukinia, świetnie sprawdzająca się w roli przystawki albo dodatku do dania głównego.
Moim ulubionym dodatkiem do łososia jest cytryna. Obtaczanie tej ryby w panierce albo maczanie w kremowych sosach traktuję jako zamach na jej delikatność. Åososia więc jedynie solę, oprószam pieprzem, nacieram sokiem z cytryny i wkładam do piekarnika z opcją grill. Za namową Jamiego Oliviera dodałam do ryby chrupkie warzywa i dodatkowo przypiekłam jej skórkę. Efekt tak mi się przypadał do gustu, że w najbliższym czasie łosoś w tej wersji będzie pojawiał się na moim stole.
Ta sałata to propozycja przystawki, ponieważ roszponka pobudza trawienie. Mało kto wie, ale roszponka zawiera 2 razy więcej witaminy C niż cytryna, jest cennym źródłem żelaza, a także ma właściwości uspokajające. Do tego truskawki z całym bogactwem mikroelementów, mozzarella i truflowy krem balsamiczny, wydobywający orzechowy posmak sałaty. To chyba moja ulubiona wiosenna sałata.
Szparagi chciałam podać na kolację w postaci tarty. Nie byłam w stanie jednak tyle się powstrzymać przed zjedzeniem szparagów, zatem już przed obiadem przygotowałam szybką, szparagową przystawkę. Można ją zrobić na grillu, z braku takiego, swobodnie można wykorzystać patelnię grillową (uwielbiam ten wynalazek).
Dziczyzna nie jest tym, co najchętniej dotąd wybierałam z menu. Choć ma niewiele tłuszczu, sporo białka i długą tradycję obecności na polskich stołach, ja podchodziłam do niej z rezerwą. Obawiałam się jej kaprysów, długiego macerowania i wysuszenia. Wystarczył jednak sprawdzony przepis, przez lata testowany w myśliwskiej rodzinie, by odkryć, że wszystkie wątpliwości dotyczące dziczyzny, były nieuzasadnione. Na obiad podałam delikatną, kruchą i nasiąkniętą korzennymi przyprawami szynkę.
Dostałam plastikową torbę i żółtą kartkę z wypisanymi na niej drobno nazwami potraw. Chwilę później wsłuchiwałam się w okrzyki docierające z każdego stoiska. Największy i najstarszy targ w Qaxaca tętnił przedpołudniowym życiem. Tu zaczynała się moja lekcja gotowania w meksykańskim stylu. Panie domu szukały inspiracji na obiad, panowie leniwie popijali kolejną micheladę. Ja poznawałam wszystkich znajomych Gerardo, kucharza, w którego domu miałam odkryć tajemnice meksykańskiej kuchni. Starsza pani z uroczymi zmarszczkami pytała, czy jestem jego nową dziewczyną. Koniecznie chciała mi wytłumaczyć różnice między stosami papryk, które sprzedawała. Rozumiałam jedynie, że każda następna, którą i podawała jest ostrzejsza od poprzedniej.
Kolejna propozycja z rabarbarem. Bułeczki świetnie smakują z mlekiem, są rownież idealne do zabrania na piknik. Drożdżowe bułeczki z rabarbarem są nieduże, poręczne, wystarczy tylko oderwać kawałek by mieć porcję dla siebie.
To moje meksykańskie odkrycie. W każdej restauracji pojawiało się w menu. W różnej kompozycji. Dwa składniki nigdy się nie zmieniały - woda i owoce.Ja najbardziej polubiłam ten z ananasem w roli głównej. Napój jest orzeźwiający, przepełniony soczystością owoców i cierpkością limonki. W sam raz na nadchodzące lato.